ΤΗ ΚΑ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίου Αποστόλου Θαδδαίου καί τής Αγίας Μάρτυρος Βάσσης.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τού Αποστόλου τρία.

Ήχος πλ. δ'

Ώ τού παραδόξου θαύματος

Μάκαρ Θαδδαίε Απόστολε, προσομιλήσας φωτί, ακροτάτω φώς δεύτερον, κατά θείαν μέθεξιν, αληθώς εχρημάτισας, καί διαλύσας νύκτα πολύθεον, ψυχάς προσήξας τώ Παντοκράτορι, όθεν γηθόμενοι, τήν λαμπράν καί εύσημον καί φωταυγή, μνήμην σου γεραίροντες, Χριστόν δοξάζομεν.

Μάκαρ Θαδδαίε Απόστολε, μετά τήν θείαν Χριστού, καί φωσφόρον Ανάστασιν, καί τήν πρός ουράνια, παναγίαν Ανάληψιν, Εδέσση πόλει τό θείον κήρυγμα, κατεπιστεύθης, εν ή γενόμενος, λόγοις καί θαύμασι, τόν Τοπάρχην Αύγαρον, καί σύν αυτώ, πάντας εβεβαίωσας, πρός τήν αλήθειαν.

Μάκαρ Θαδδαίε Απόστολε, τυφλοίς τό βλέπειν τή σή, επαφή θεία δέδοται, καί χωλοίς αρτίωσις, καί νοσούσιν υγίωσις, καί παρειμένοις αύθις ανόρθωσις, καί αμυήτοις γνώσις σωτήριος, σύ γάρ ανάπλεως, χαρισμάτων πέφυκας, τού παντουργού, Πνεύματος πανόλβιε, όθεν υμνούμέν σε.

Καί τής Μάρτυρος γ'

Ήχος δ'

Έδωκας σημείωσιν

Άθλησιν ποθήσασα, πολλάς βασάνους πανεύφημε, σταθερώς εκαρτέρησας, εντεύθεν πρός άπονον, μετετέθης λήξιν, καί άδυτον φέγγος, καί φανοτάτην χαρμονήν καί δι' αιώνος θείαν απόλαυσιν, διό σε μακαρίζομεν, καί τήν αγίαν σου σήμερον, εκτελούμεν πανήγυριν, αθληφόρε θεόληπτε.

Μετά πολυώδυνα, καί πολυποίκιλα βάσανα, εν θαλάσση βληθείσάν σε, Θεός διεσώσατο, ο Σωτήρ τών όλων, θεία δυναστεία, καταπατούσαν τήν ισχύν, τού αλλοτρίου Βάσσα πολύαθλε, εντεύθεν κατεφώτισας, τών ευσεβών τά φρονήματα, εκτελούσα τεράστια, υπέρ νούν καί διάνοιαν.

Όρνις ως ευκέλαδος, επί τό άλσος φωνήσασα, τής ωραίας αθλήσεως, τούς σούς συνεκάλεσας, νεοττούς ωραίους, θήρατρα τής πλάνης, διαφυγούσα σύν αυτοίς, Βάσσα θεόφρον αξιοθαύμαστε, μεθ' ών καί κατεσκήνωσας, πρός καλιάς παμμακάριστε, ουρανίους πρεσβεύουσα, υπέρ πάντων εκάστοτε.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. α'

Δεύτε τήν παγκόσμιον Κοίμησιν, τής παναμώμου Θεοτόκου εορτάσωμεν, σήμερον γάρ Άγγελοι πανηγυρίζουσι, τήν σεπτήν Μετάστασιν τής Θεομήτορος, καί πρός ευωχίαν ημάς τούς γηγενείς συγκαλούσι, τού βοάν ασιγήτω φωνή, Χαίρε, η μεταστάσα από γής, καί πρός ουρανίους μονάς μετοικήσασα, Χαίροις, η τών Μαθητών τόν χορόν, διά νεφέλης κούφης εις έν συναγαγούσα, Χαίροις, η ελπίς καί προστασία ημών, Σέ γάρ Χριστιανών τό γένος απαύστως μακαρίζομεν.

Εις τόν Στίχον Στιχηρά Προσόμοια

Ήχος β'

Οίκος τού Εφραθά

Δήμος τών Μαθητών, ήθροισται εκ περάτων, Γεθσημανή χωρίω, Μήτερ Θεού κηδεύσαι, τό θεοδόχον σώμά σου.

Στίχ. Ανάστηθι Κύριε εις τήν ανάπαυσίν σου.

Δεύτε οι γηγενείς, σήμερον σύν Αγγέλοις, στησώμεθα χορείαν, φαιδράν εν τή Κοιμήσει, τής μόνης Θεομήτορος.

Στίχ. Ώμοσε Κύριος τώ Δαυϊδ αλήθειαν.

Σώμά σου τή φθορά, απρόσιτον υπήρξε, καί πρός ταφήν εδόθη, τής φύσεως τώ νόμω μένει δέ αδιάφθορον.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος β'

Η πανάμωμος νύμφη, καί Μήτηρ τής ευδοκίας τού Πατρός, η Θεώ προορισθείσα εις εαυτού κατοίκησιν, τής ασυγχύτου ενώσεως, σήμερον τήν άχραντον ψυχήν, τώ Ποιητή καί Θεώ παρατίθεται, ήν Ασωμάτων δυνάμεις, θεοπρεπώς υποδέχονται, καί πρός ζωήν μετατίθεται, η όντως Μήτηρ τής ζωής, η λαμπάς τού απροσίτου φωτός, η σωτηρία τών πιστών, καί ελπίς τών ψυχών ημών.

Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Κάθισμα  Ήχος δ'

Ταχύ προκατάλαβε

Τήν σήν εορτάζομεν, Κοίμησιν Άχραντε, εν ή παραγέγονεν ο διά σού σαρκωθείς, Χριστός ο Θεός ημών, μετά δόξης αφάτου, προσλαβείν τό σόν πνεύμα, καί μετέστης εν δόξη, μή λιπούσα τόν κόσμον, πρεσβείαις σου Θεοτόκε, σκέπουσα τούς υμνούντάς σε.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα  Ήχος πλ. α'

Τόν συνάναρχον Λόγον

Τών Αγγέλων τά πλήθη δοξολογούσί σε, τών ανθρώπων τό γένος πιστώς υμνούμέν σε, ότι μετέστης από γής πρός ουράνια, καί πρεσβεύεις εκτενώς, τώ Υιώ σου καί Θεώ, ρυσθήναι εκ τών κι νδύνων, τούς πίστει ανευφημούντας, τήν σήν Παρθένε Μετάστασιν.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτο

Οι Κανόνες, ο πρώτος τής Εορτής, ο τού Αποστόλου, καί ο τής Μάρτυρος.

Κανών τού Αποστόλου, ού η Ακροστιχίς.

Θαδδαίον υμνώ τόν σοφόν θεηγόρον. Ιωσήφ.

Ωδή α'  Ήχος πλ. δ'

Άσωμεν τώ Κυρίω

Θρόνω τώ τού Δεσπότου πάνσοφε, Θαδδαίε παριστάμενος, φωτισμόν μοι παράσχου, τήν φωσφόρον σου μέλψαι πανήγυριν.

Άχρονον φώς εν χρόνω, μεθήμών οφθείς ο Υπερούσιος, ως ακτίνά σε μάκαρ, επαφήκε τόν κόσμον φωτίζουσαν.

Δύναμιν περιζώσας, σέ ο εν ισχύϊ απροσμάχητος, τού αλάστορος πάσαν, τήν ισχύν αφανίσαι ενίσχυσεν.

Θεοτοκίον

Δέσποινα τών απάντων, ώφθης τών κτισμάτων, τόν δεσπόζοντα, απορρήτως τεκούσα, Θεοτόκε Παρθένε πανύμνητε.

Kανών τής Μάρτυρος, φέρων Ακροστιχίδα.

Τούς σούς αγώνας, Βάσσα, τιμώ προφρόνως. Ιωσήφ.

Ωδή α'  Ήχος πλ. δ'

Υγράν διοδεύσας

Τήν σήν ευφημούντι χαρμονικώς, πανένδοξε μνήμην, ουρανόθεν μοι φωτισμόν, δοθήναι δυσώπει μακαρία, καί ψυχοφθόρων πταισμάτων συγχώρησιν.

Ουκ έφριξας δόγμα θεοστυγές, τώ φόβω Κυρίου, πεφραγμένη σου τήν ψυχήν, μαστίγων ποικίλων καί κινδύνων, διό ανδρείως κατετόλμησας.

Υπέστης βασάνους πολυειδείς, τρισί σύν υιέσιν, αθληφόρε καρτερικώς, μεθ' ών ανεπλέξω τούς στεφάνους, τής αφθαρσίας Τριάδα δοξάζουσα.

Θεοτοκίον

Συνέλαβες Λόγον τόν τού Πατρός, άνευθεν ωδίνων, Παναγία τών μητρικών, καί τούτον αρρήτως υπέρ λόγον, εις σωτηρίαν ημών απεκύησας.

Τού Αποστόλου

Ωδή γ'

Σύ εί τό στερέωμα

Αίγλη θείας χάριτος, φωταγωγών λαούς ένδοξε, φώς καθαρόν, ώφθης τοίς εν σκότει, τών δεινών ενυπάρχουσιν.

Ίασιν καί λύτρωσιν, θεουργικαίς σοφέ νεύσεσι, τώ βασιλεί, ήγαγες Αυγάρω, πρός αυτόν αφικόμενος.

Οίκους απετέλεσας, τού παντουργού σοφέ Πνεύματος, τούς γηγενείς, τά τής απωλείας, καταστρέψας οικήματα.

Θεοτοκίον

Νόμου προχαράγματα, καί Προφητών φωναί Δέσποινα, σού τόν φρικτόν τόκον αριδήλως, Θεομήτορ εδήλωσαν.

Τής Μάρτυρος

Ουρανίας αψίδος

Αναφθείσα τή πίστει, καί τώ θερμώ έρωτι, τής υπερβαλλούσης αγάπης, Χριστού πανεύφημε, πύρ απετέφρωσας, επιστασία Αγγέλου, καί λαόν αγνώμονα, άρδην Κατέφλεξας.

Γενεά τών ευθέων, ευλογητή πέφυκε, σού εκ τής γαστρός τών λαμψάντων Βάσσα πανένδοξε, συναθλησάντων σοι, καί αχλυώδη λυσάντων, παρανόμων ένστασιν, γνώμης στερρότητι!

Ώ μητρός υπερβάσης, νόμους ρευστής φύσεως, τή τών υπέρ φύσιν ενώσει! Ώ πώς υπήνεγκεν, άδικον θάνατον, αλληλοτρόπως ορώσα, ών ετιθηνήσατο, πίστει καί γάλακτι.

Θεοτοκίον

Νεκρωθέντα με βρώσει, παρακοής έσωσας, μόνη τήν ζωήν τετοκυία, τήν ενυπόστατον, Κόρη πανάμωμε, αξιοχρέως διό σε, τήν αειμακάριστον νύν μακαρίζομεν.

Ο Ειρμός

«Ουρανίας αψίδος, οροφουργέ Κύριε, καί τής Εκκλησίας δομήτορ, σύ με στερέωσον, εν τή αγάπη τή σή, τών εφετών η ακρότης, τών πιστών τό στήριγμα, μόνε φιλάνθρωπε».

Κάθισμα τού Αποστόλου

Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Προσπελάσας Ηλίω τώ νοητώ, παρ' αυτού τάς ακτίνας τάς μυστικάς, εδέξω καί γέγονας, ως αστήρ φαεινότατος, καταυγάζων πάσης, τής γής τά πληρώματα, καί σκεδάζων πλάνης, ομίχλην μακάριε, όθεν την φωσφόρον καί αγίαν σου μνήμην, πιστώς εορτάζομεν, καί συμφώνως βοώμέν σοι, Θαδδαίε, Απόστολε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.

Δόξα... Τής Αγίας  όμοιον

Πτερωθείσα τή πίστει τή θεϊκή, ως τρυγών σύν τοίς τέκνοις πρός καλιάς, αϋλους κατέπαυσας, Ιερώς εναθλήσασα, αθληφόρε Βάσσα, Αγγέλων συνόμιλε, καί θαυμάτων ρείθρα, πηγάζεις τοίς χρήζουσιν, όθεν Κατά χρέος, τήν αγίαν σου μνήμην, τελούντες τιμώμέν σε, τόν Σωτήρα δοξάζοντες, καί συμφώνως βοώμέν σοι, Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.

Καί νύν... Τής Εορτής  όμοιον

Ή θεόν συλλαβούσα άνευ σποράς, σαρκωθέντα τεκούσα δίχα φθοράς, τήν νέαν αμφιέννυσαι, αφθαρσίαν τού Πνεύματος, ως γάρ ζωής σύ Μήτηρ, καί πάντων Βασίλισσα, πρός τήν ζωήν μετέστης, Παρθένε τήν άϋλον, όθεν επαξίως, αληθώς ανεδείχθης, νεφέλη πηγάζουσα, τής ζωής ημών νάματα, Θεομήτορ πανάμωμε, Πρέσβευε τώ σώ Υιώ καί Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς προσκυνούσιν εν πίστει, τήν θείαν σου Κοίμησιν.

Τού Αποστόλου

Ωδή δ'

Εισακήκοα Κύριε

Ύψηλήν τήν διάνοιαν, έχων υπεδέξω θεία νοήματα, καί τού Πνεύματος χαρίσματα, Μαθητά Θαδδαίε τού Παντάνακτος.

Μυστηρίων πανόλβιε, θείων εν μυήσει μάκαρ γενόμενος, αμυήτους κατεφώτισας, τήν Τριάδα σέβειν ομοούσιον.

Νόμον θείον εχάραξας, μάκαρ εν καρδίαις, λαιάνας πρότερον, αγνωσίας τά χαράγματα, καί τής δυσσεβείας τά ινδάλματα.

Θεοτοκίον

Ως τόν Κτίστην κυήσασα, πάντων ποιημάτων ώφθης Βασίλισσα, διά τούτό σε δοξάζομεν, Θεοτόκε μόνη αειπάρθενε.

Τής Μάρτυρος

Ο αυτός Ειρμός

Ανενδοίαστον έχουσα, σού τόν λογισμόν πρός πάλην εχώρησας, τού δολίου πολεμήτορος, καί βυθώ αιμάτων τούτον ώλεσας.

Σέ βυθός κολπωσάμενος, καταδικασθείσαν θάνατον άδικον, κατηδέσθη καί διέσωσεν, αθληφόρε Βάσσα θείω νεύματι.

Βασιλείαν ασάλευτον, σύν τοίς ευκλεέσιν υιοίς σου ένδοξε, εκληρώσω καί ουράνιον, αληθώς νυμφώνα καί φώς άδυτον.

Θεοτοκίον

Αλατόμητον όρος σε, πάλαι Αββακούμ προείδεν εν Πνεύματι, ο Θεός εξ ού επέφανε, καί ημάς Παρθένε διεσώσατο.

Τού Αποστόλου

Ωδή ε'

Ο εκ νυκτός αγνοίας

Τό τού Δεσπότου θείον, επιφερόμενος μάκαρ ομοίωμα, τώ Τοπάρχη Αυγάρω, θείος ιατρός επεδήμησας.

Ο Ιερός θωμάς σε, μετά τήν θείαν τού Λόγου Ανάληψιν, κήρυκα αποστέλλει, πάνσοφε Θαδδαίε, τοίς χρήζουσιν.

Νόσους δραπετευούσας, καί ιωμένας καρδίας θεώμενος, Αύγαρος επληρώθη, θείου φωτισμού μεσιτείαις σου.

Θεοτοκίον

Σεσαρκωμένον Λόγον, διπλήν εωέργειαν φέροντα τέτοκας, απειρόγαμε Κόρη, μείνασα Παρθένος αμίαντος.

Τής Μάρτυρος

Ίνα τί με απώσω

Συνεχόμενος δίψη, ένδοξε Αγάπιε θεομακάριστε, τής Χριστού αγάπης, τήν κακίαν εις τέλος εμίσησας, καί στερρώς υπέστης, τάς αλγηδόνας τών βασάνων, καί δοράς σαρκικής τήν αφαίρεσιν.

Στρεβλωθείς σου τά στέρνα, όνυξι ξεόμενος μάκαρ θεόγνιε, επεγνώσθης πλέον, ως επόθεις σοφέ καθαρώτερον, τώ Θεώ τών όλων πρός όν ανήλθες μετά δόξης, ταίς τών άθλων αστράπτων λαμπρότησι.

Αδιστάκτω τή πίστει, πάνσοφε Πιστέ υπελθών τό μαρτύριον, τών απίστων μάκαρ, ασυνέτους καρδίας κατέπληξας, έν τώ καταθλάσθαι, σού τά οστά καί αρμονίας, διαλύσασθαι πάσας τού σώματος.

Θεοτοκίον

Τής προμήτορος Εύας, νύν ανεκαλέσω τήν ήτταν κυήσασα, Λυτρωτήν τών όλων, καί Σωτήρα καί Κτίστην καί Κύριον, Θεομήτορ μόνη, εν γυναιξίν ευλογημένη, διά τούτό σε πίστει δοξάζομεν.

Τού Αποστόλου

Ωδή ς'

Τόν Ιωνάν εν τώ κήτει

Ο φωτισμός τού Αγίου Πνεύματος, σκηνώσας εν καρδία σου, φωστήρα κόσμου σε Θαδδαίε, ειργάσατο αληθή, τόν σκοταομόν τής απάτης λύοντα.

Φέρων σαρκί τού Χριστού τά στίγματα, Θαδδαίε τά σωτήρια, ως κόσμον πάσης ακοσμίας, λαούς ερρύσω σοφέ, καί πρός χαράν ήρθης υπερκόσμιον.

Όρθρος ημίν εφάνης τόν ήλιον, δικαιοσύνης ένδοξε δεικνύων, εν ώ φωτισθέντες, υιοί φωτός δι' αυτού, οι γηγενείς Θαδδαίε γεγόναμεν.

Θεοτοκίον

Νέον ημίν βρέφος απεκύησας, Πατρός τόν όμοούσιον, φθαρείσαν φύσιν τών ανθρώπων, πρός τό αρχαίον Αγνή, κάλλος αυτήν πάλιν επανάγοντα.

Τής Μάρτυρος

Ιλάσθητί μοι Σωτήρ

Ιδρύματα μιαρών, θεών εις τέλος ελέπτυνας, εδράσασα τήν ψυχήν, Θεού πρός τήν άφατον, αγάπην καί γέγονας, αθλοφόρε Βάσσα, τών Αγγέλων ομοδίαιτος.

Μεγάλους υπέρ Χριστού, αγώνας μάρτυς διήνυσας, μεγάλα καί παρ' αυτού, εδέξω τά έπαθλα, αθάνατον εύκλειαν, καί παστάδα θείαν, καί τρυφήν μή διαρρέουσαν.

Ως πάλαι τόν Ιωνάν, βυθού θαλάσσης διέσωσε, Θεός σε παντουργική, δυνάμει πανεύφημε, έν σοί θαυμαζόμενος, ο βουλαίς Αγίων, καθ' εκάστην δοξαζόμενος.

Θεοτοκίον

Πελάγη αμαρτιών, καί κύματα απογνώσεως, χειμάζουσί μου τόν νούν, σπλαγχνίσθητι Δέσποινα, καί χείρά μοι έκτεινον, καί διάσωσόν με, τόν Σωτήρα η κυήσασα.

Ο Ειρμός

«Ιλάσθητί μοι Σωτήρ, πολλαί γάρ αί ανομίαι μου, καί εκ βυθού τών κακών, ανάγαγε δέομαι, πρός σέ γάρ εβόησα, καί επάκουσόν μου, ο Θεός τής σωτηρίας μου».

Κοντάκιον τού Αποστόλου

Ήχος γ'

Ή Παρθένος σήμερον

Εορτή χαρμόσυνος, τού Αποστόλου επέστη, ευφροσύνως σήμερον, επιτελέσωμεν ταύτην, νέμει γάρ, τοίς αυτόν πίστει αεί τιμώσι, λύτρωσιν αμαρτημάτων, καί ρώσιν θείαν, καί γάρ έχει παρρησίαν, ως θείος μύστης Χριστού τής χάριτος.

Ο Οίκος

Τόν Χριστού Μαθητήν άπαντες ευφημήσωμεν, τόν αυτόπτην τού Λόγου τιμήσωμεν σήμερον, Ούτος γάρ τώ κόσμω εκήρυξε τό πάνσεπτον Ευαγγέλιον, καί τά έθνη σαγηνεύσας εκ τού βυθού τής πλάνης ανήγαγε, τήν δέ οδόν τής αληθείας υποδείξας, δι' αυτής ανάγει τούς πιστούς πρός πατρίδα ουράνιον, καί τώ θείω θρόνω λαμπρώς παριστάμενος, φωτισμόν παρέχει δαψιλώς τοίς αυτόν εκ πόθου γεραίρουσι, Καί γάρ έχει παρρησίαν, ως θείος μύστης Χριστού τής χάριτος.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΚΑ' τού αυτού μηνός, μνήμη τού Αγίου Αποστόλου Θαδδαίου.

Στίχοι

·          Θαδδαίε! ποίον άλλο σοι πλέξω στέφος,

·          Ή αυτόπτην λέγειν σε, καί μύστην Λόγου;

·          Εικάδι πρώτη Θαδδαίος βιότοιο απέπτη.

Τή αυτή ημέρα, μνήμη τής Αγίας μάρτυρος Βάσσης, καί τών τέκνων αυτής θεογνίου, Αγαπίου καί Πιστού.

Στίχοι

·          Μητρός μιάς κάλλιστα παιδία τρία,

·          Συν μητρί Βάσση πρός τομήν ψυχή μία.

·          Βάσσαν σύν τεκέεσσι τάμε ξίφος εικάδι πρώτη.

Ταίς τών Αγίων σου πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Τού Αποστόλου

Ωδή ζ'

Παίδες θεοσεβείς

Θαύματα εκτελών τή επικλήσει, Κυρίου φανέντος ύλη σώματος, επεσπάσω λαούς τε, καί πόλεις πανεύφημε, εις βεβαίαν πίστιν κραυγάζοντας, Ευλογητός ο Θεός ο τών πατέρων ημών.

Έστησας σηπεδόνα αθεϊας, νοστίμων σου λόγων θείω άλατι, καί ιάσω καρδίας, τώ βέλει τού όφεως, πληγωθείσας μάκαρ Απόστολε, Ευλογητός εκβοών ο τών Πατέρων Θεός.

Ήρθης πρός ύψος θεωρίας, πλησθείς ώ Θαδδαίε θείου Πνεύματος, καί σωτήριον λόγον, ενθέως επλούτησας, καί λαούς βοάν εξεπαίδευσας, Ευλογητός ο Θεός ο τών Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Γνώμη οικεία ολισθαίνων, καί πράξεις ατόπους περικείμενος, επί σέ καταφεύγω, βοήθει μοι Δέσποινα, μετανοίας τρόπους παρέχουσα, τή ταπεινή μου ψυχή, ίνα δοξάζω σε.

Τής Μάρτυρος

Οι εκ τής Ιουδαίας

Ρώμη θείατήν φλόγα, τού πυρός διελθούσα μάρτυς απήμαντος, πυρί τών σών αιμάτων, ως ύλην τήν απάτην, εκβοώσα κατέφλεξας, ο τών Πατέρων ημών Θεός ευλογητός εί.

Ο λεόντων πεδήσας, τάς ορμάς εν τώ λάκκω σώζων τόν σόν Δανιήλ, ανάλωτον δεικνύεις, θηρών τήν Αθληφόρον μελωδούσάν σοι Δέσποτα, ο τών Πατέρων ημών Θεός ευλογητός εί.

Φανοτάταις ακτίσι, τού Σταυρού λαμπομένη Βάσσα η ένδοξος, τό σκότος τής απάτης, απείραστος διέβη, καί πρός φώς εξεδήμησεν αναβοώσα, Χριστέ, ο Θεός ευλογητός εί.

Θεοτοκίον

Ρήξον τάς πολυπλόκους, τών εμών εγκλημάτων σειράς Θεόνυμφε, τόν αίροντα τού κόσμου Θεόν τήν αμαρτίαν, υπέρ λόγον κυήσασα, ευλογημένη αγνή αεί δεδοξασμένη.

Τού Αποστόλου

Ωδή η'

Νικηταί τυράννου

Ουρανός εφάνης, δόξαν διηγούμενος Θεού Θαδδαίε, καί εθνών εγένου, φωτισμός πρός πίστωσιν θείαν ενάγων, τούς θερμώς βοώντας, Υμνείτε τόν Κύριον, καί υπερυψούτε αυτόν εις τούς αίωνας.

Ρώσιν ασθενούσι, καί τυφλοίς ανάβλεψιν καί παρειμένοις, ευδρομίαν μάκαρ, χορηγών τού Πνεύματος τή δυναστεία πόλεως Εδέσσης, φωστήρ εχρημάτισας, τής αεί πιστώς σε, Θαδδαίε ευφημούσης.

Ο περιουσία, θαυμασίων άπιστον έθνος εις πίστιν, επινεύσει θεία, μεταποιησάμενος, καί εξ ειδώλων, πλάνης διασώσας τούς αυτώ προστρέχοντας, πίστει κατά χρέος, δοξάζεται Θαδδαίος.

Θεοτοκίον

Νόμου τό σκιώδες απεπαύθη Δέσποινα, σού κυησάσης, νόμου τόν δοτήρα, χάριτι φωτίζοντα τήν οικουμένην, όν αεί δυσώπει, νόμω με επόμενον, τώ τής αμαρτίας οικτίραι διά τάχους.

Τής Μάρτυρος

Επταπλασίως κάμινον

Ο τήν ημών ασθένειαν εαυτώ περιθέμενος, σού τό ασθενές περιφανώς επτέρωσε, καί σέ απειργάσατο, δυνατωτέραν μάρτυς πυρός, ύδατος θηρών καί πριστηρίων οργάνων, πιστώς αναβοώσαν, Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Νεανικώς ηρίστευσαν, καί ανδρείως ενίκησαν, παίδες οι σεπτοί τήν εναντίων ένστασιν, ο θείος θεόγνιος, ο ιερός Αγάπιος, άμα τώ Πιστώ, έργω καί λόγω δειχθέντι, καί νίκης τούς στεφάνους, πρός Θεού δεδεγμένοι, αυτόν υπερυψούσιν, εις πάντας τούς αιώνας.

Ωσεί ελαία εύκαρπος, ως πολύφορος άμπελος, κλήμασι τρισίν ευθηνουμένη τέθηλας, μεθ' ών εγεώργησας, ομολογίας βότρυας, οίνον μαρτυρίου, αναβλύζοντας Βάσσα, ευφραίνοντα καρδίας, ευσεβώς τών βοώντων, Λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Σύν ασωμάτοις τάξεσι, σύν μαρτύρων στρατεύμασι, θρόνω παρεστώτες, τού Θεού πανεύφημοι, καί δόξης καί χάριτος, καί φωτισμού πληρούμενοι, λύσατε ημών, τών εγκλημάτων τόν ζόφον, τών πίστει εκτελούντων, τήν φωσφόρον καί θείαν, καί πλήρη χαρισμάτων, υμών αισίαν μνήμην.

Θεοτοκίον

Ο ουρανούς τώ νεύματι, καί τήν γήν τώ βουλήματι, Λόγος τού Θεού δημιουργήσας άχραντε, καί πλάσας τόν άνθρωπον, εκ σού σαφώς ηνέσχετο, σάρκα εαυτώ, οικοδομήσαι τήν φύσιν, ημών αναχωνεύων, συντριβείσαν απάτη, τού όφεως Παρθένε, ο μόνος ελεήμων.

Ο Ειρμός

«Επταπλασίως κάμινον, τών Χαλδαίων ο τύραννος, τοίς θεοσεβέσιν εμμανώς εξέκαυσε, δυνάμει δέ κρείττονι, περισωθέντας τούτους ιδών, τώ Δημιουργώ καί Λυτρωτή ανεβόα, οι Παίδες ευλογείτε, ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Τού Αποστόλου

Ωδή θ'

Κυρίως Θεοτόκον

Ιδών τάς δι' αιώνος, θείας αντιδόσεις, καί εφετών ακροτάτω τρανότερον, μάκαρ εγγίζων, Θαδδαίε, τέρπου καί χόρευε.

Ως κέρδος ως μεγίστη, ένδοξε Θαδδαίε, ταίς αρεταίς ανυψώθης κυπάρισσος, ευωδιάζων καρδίας, τών εύφη μούντων σε.

Συνήφθης Αποστόλων, μάκαρ καί μαρτύρων, καί Ασωμάτων χορείαις γηθόμενος, μεθ' ών δυσώπει σωθήναι, τούς σέ γεραίροντας.

Η μνήμη σου πλουσίως, φέγγει χαρισμάτων, τάς τών πιστών διανοίας φωτίζουσα, ανευφημείν σε Θαδδαίε, πάντας προτρέπεται.

Θεοτοκίον

Φιλάγαθε Παρθένε, τήν κεκακωμένην, ταίς αμαρτίαις ψυχήν μου αγάθυνον, η τόν πανάγαθον Λόγον, αποκυήσασα.

Τής Μάρτυρος

Εξέστη επί τούτω

Ιδείν εφιεμένη ά οφθαλμός, γηγενούς αληθώς ουχ εώρακε, τά τής σαρκός, έφερες επίπονα ανδρικώς, θλάσιν μελών πανεύφημε, όρμημα θηρίων, καύσιν πυρός, θαλάσσης τρικυμίαν, αϋλω φωταυγία, φαιδρυνομένη παμμακάριστε.

Ως όντως φωτοφόρος καί ευπρεπής, θεοφόρε σελήνη ανέτειλας, θείον χορόν, οίά περ αστέρων φωτοφανών, επαγομένη χάριτι, σού τών προελθόντων εκ τής γαστρός, καί νύν τήν οικουμένην, αϋλω φωταυγία, καταφαιδρύνετε μακάριοι.

Στηρίξαντες εν πέτρα υπομονής, διανοίας τάς βάσεις μακάριοι, τών πειρασμών, ταίς πολυειδέσιν επαγωγαίς, ως αληθώς ακλόνητοι, ώφθητε καί νίκην μετά Χριστού, αράμενοι σύν τούτω, αεί συμβασιλεύειν, κατηξιώθητε γηθόμενοι.

Ή όντως ακεραία περιστερά, η τρυγων τόν Θεόν αγαπήσασα, η χελιδών, θείοις αναπτάσα σύν νεοσσοίς, πρός ουρανούς εσκήνωσε, κράτος πρός τό θείον καί νοερόν, χειμώνα διαδράσα, καί θήρατρα δαιμόνων, Βάσσα ήν πόθω μακαρίζομεν.

Θεοτοκίον

Φιλάνθρωπον τεκούσα καί λυτρωτήν, θαυμαστή καί φιλάγαθε Δέσποινα, αμαρτιών, λύτρωσίν μοι δίδου σαίς προσευχαίς, καί τήν ψυχήν μου πάναγνε, τήν κεκακωμένην τοίς λογισμοίς, αγάθυνον καί δείξον, παθών θανατηφόρων, λελυτρωμένην παναμώμητε.

Ο Eιρμός

«Εξέστη επί τούτω ο ουρανός, καί τής γής κατεπλάγη τά πέρατα, ότι Θεός, ώφθη τοίς ανθρώποις σωματικώς, καί η γαστήρ σου γέγονεν, ευρυχωροτέρα τών ουρανών, διό σε Θεοτόκε, Αγγέλων καί ανθρώπων, ταξιαρχίαι μεγαλύνουσιν».

Εξαποστειλάριον

Γυναίκες ακουτίσθητε

Εδέσσης εχρημάτισας, φωστήρ Θαδδαίε πάνσοφε, εν ή κηρύξας τήν θείαν, οικονομίαν τού Λόγου, καί τόν Τοπάρχην Aύγαρον, καί σύν αυτώ δέ άπαντας, φωτίσας λάτρας έδειξας, τής υπερφώτου Τριάδος, Απόστολε Θεοκήρυξ.

Καί τής Εορτής

Ο ουρανόν τοίς άστροις

Τών Αποστόλων ο δήμος, συναθροισθείς εν νεφέλαις, αξιοχρέως κηδεύει, τήν τού Κυρίου Μητέρα, παρόντος καί τού Σωτήρος, σύν μυριάσιν Αγγέλων.

Εις τόν Στίχον τών Αίνων. Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος β'

Οίκος τού Εφραθά

Μνήσθητι εκτενώς, τών σέ παρακαλούντων, Παρθένε Θεοτόκε, καί πόθω ανυμνούντων, τήν ιεράν σου Κοίμησιν.

Στίχ. Ανάστηθι Κύριε εις τήν ανάπαυσίν σου.

Δεύρό μοι Μαθητών, τό στίφος τή Παρθένω, εξόδιον τόν ύμνον, εις έκαστος φερέτω, τή εορτή αρμόδιον.

Στίχ. Ώμοσε Κύριος τώ Δαυϊδ αλήθειαν.

Στίφος τών Μαθητών, προθύμως εν νεφέλαις, αθροίσθητε κηδεύσαι, τό θεοδόχον σώμα, τής μόνης Θεομήτορος.

Δόξα... Καί νύν... Όμοιον

Πύλαι τών ουρανών, επάρθητε ορώσαι, τήν πύλην τού Υψίστου, χωρούσαν μετά δόξης, πρός τόν Υιόν καί Κύριον.

Καί η λοιπή Ακολουθία, ως σύνηθες, καί Απολυσις